https://plus.google.com/u/0/photos/109465804614777439680/albums/6023239237526141105
En daarbovenop nog een verhaaltje.
Sidemen, een klein plaatsje op Bali dat in de verste verte niet op de kaart terug te vinden is, was gisteren het eindstation van onze scooterrit en onze thuishaven voor de komende nacht. Wellicht streken reizigers hier vroeger neer om te kunnen genieten van de rust en het lokale Balinese leven, te midden van glooiende heuvels en grasgroene rijstvelden. De dag van vandaag schiet daar nog maar weinig van over. De heuvels en rijstvelden zijn er niet minder mooi op geworden maar door het boomend toerisme van de afgelopen decennia wil men hier in dit gehucht ook zijn graantje meepikken van al dat plezier en vertier. De weg is bezaaid met villa's, guesthouses, homestays, noem maar op. Voor elke portemonnee wat wils, dat is duidelijk. En aan elke arm een Balinees, die ons maar al te graag in hun 'business' willen laten slapen. Zelfs een dorp niet groter dan mijn zakdoek wordt uitgemolken, maar ik slaap er niet minder slecht om. Ik ben moe van de scooterrit, da's ook waar.
Voor we vandaag opnieuw het ruime pad kiezen, besluiten we eerst een tempel in de buurt te bezoeken. De tempel is gelegen op een heuveltop en we tellen de trappen die ernaartoe leiden, kwestie van het wat vooruit te laten gaan. Een man die beneden staat en naar ons roept brengt ons uit onze concentratie en we geraken de tel kwijt. Het oude mannetje, in een veel te groot hemd gekleed en met een kapmes in de hand, gebaart ons dat we terug naar beneden moeten komen. 'Daar gaan we weer', denken we. 'Die zal ons willen gidsen en er dan geld voor moeten hebben'.
We negeren hem en zetten onze weg naar boven verder, verveeld dat men zich weer aan ons wil opdringen om geld uit onze zakken te slaan. Hij blijft ons volgen en telkens we omkijken doet hij teken om te stoppen en op hem te wachten. Tim besluit hem uiteindelijk toch tegemoet te gaan en de verschrompelde man, buiten adem van zijn klim, haalt een sleutel uit zijn borstzak tevoorschijn. 'Aaaaaaaah!!' Zonder dit staan we boven uiteraard voor een gesloten poort. We voelen ons meteen schuldig dat we die oude stakker achter ons aan lieten hollen omwille van de verkeerde gedachte en zetten samen met hem de weg naar de top verder. Dergelijke situaties krijg je natuurlijk wanneer je een aantal nare ervaringen achter de rug hebt en vaak verplicht wordt een gids te nemen, ook al is de weg naar de place to see nog zo duidelijk.
Een honderdtal treden verder bereiken we de top en wordt de poort, mits betaling van onofficiële entree, netjes voor ons opengedaan. We zitten er allang niet meer over in en betalen maar al te graag uit compassie. Geen woord uitleg krijgen we voor ons geld, in plaats daarvan zet de uitgeputte man zich op de grond en rookt een sigaretje. Dat heeft hij wel verdiend. De tempel zelf is niet bepaald indrukwekkend en een kwartier en 333 treden later staan we terug aan ons vertrekpunt. En het oude mannetje? Die zou op zijn eigen tempo de weg naar beneden aanvatten. We hebben hem niet meer in ons kielzog gezien...
(An - 04/06/2014)
