Bali.

De foto's van Bali staan online! (vanaf de foto met de in het wit geklede feestmensen):
https://plus.google.com/u/0/photos/109465804614777439680/albums/6023239237526141105

En daarbovenop nog een verhaaltje.

Sidemen, een klein plaatsje op Bali dat in de verste verte niet op de kaart terug te vinden is, was gisteren het eindstation van onze scooterrit en onze thuishaven voor de komende nacht. Wellicht streken reizigers hier vroeger neer om te kunnen genieten van de rust en het lokale Balinese leven, te midden van glooiende heuvels en grasgroene rijstvelden. De dag van vandaag schiet daar nog maar weinig van over. De heuvels en rijstvelden zijn er niet minder mooi op geworden maar door het boomend toerisme van de afgelopen decennia wil men hier in dit gehucht ook zijn graantje meepikken van al dat plezier en vertier. De weg is bezaaid met villa's, guesthouses, homestays, noem maar op. Voor elke portemonnee wat wils, dat is duidelijk. En aan elke arm een Balinees, die ons maar al te graag in hun 'business' willen laten slapen. Zelfs een dorp niet groter dan mijn zakdoek wordt uitgemolken, maar ik slaap er niet minder slecht om. Ik ben moe van de scooterrit, da's ook waar.

Voor we vandaag opnieuw het ruime pad kiezen, besluiten we eerst een tempel in de buurt te bezoeken. De tempel is gelegen op een heuveltop en we tellen de trappen die ernaartoe leiden, kwestie van het wat vooruit te laten gaan. Een man die beneden staat en naar ons roept brengt ons uit onze concentratie en we geraken de tel kwijt. Het oude mannetje, in een veel te groot hemd gekleed en met een kapmes in de hand, gebaart ons dat we terug naar beneden moeten komen. 'Daar gaan we weer', denken we. 'Die zal ons willen gidsen en er dan geld voor moeten hebben'. 

We negeren hem en zetten onze weg naar boven verder, verveeld dat men zich weer aan ons wil opdringen om geld uit onze zakken te slaan. Hij blijft ons volgen en telkens we omkijken doet hij teken om te stoppen en op hem te wachten. Tim besluit hem uiteindelijk toch tegemoet te gaan en de verschrompelde man, buiten adem van zijn klim, haalt een sleutel uit zijn borstzak tevoorschijn. 'Aaaaaaaah!!' Zonder dit staan we boven uiteraard voor een gesloten poort. We voelen ons meteen schuldig dat we die oude stakker achter ons aan lieten hollen omwille van de verkeerde gedachte en zetten samen met hem de weg naar de top verder. Dergelijke situaties krijg je natuurlijk wanneer je een aantal nare ervaringen achter de rug hebt en vaak verplicht wordt een gids te nemen, ook al is de weg naar de place to see nog zo duidelijk. 

Een honderdtal treden verder bereiken we de top en wordt de poort, mits betaling van onofficiële entree, netjes voor ons opengedaan. We zitten er allang niet meer over in en betalen maar al te graag uit compassie. Geen woord uitleg krijgen we voor ons geld, in plaats daarvan zet de uitgeputte man zich op de grond en rookt een sigaretje. Dat heeft hij wel verdiend. De tempel zelf is niet bepaald indrukwekkend en een kwartier en 333 treden later staan we terug aan ons vertrekpunt. En het oude mannetje? Die zou op zijn eigen tempo de weg naar beneden aanvatten. We hebben hem niet meer in ons kielzog gezien...

(An - 04/06/2014)

De cirkel is rond.

Het is zover. We bloggen niet meer vanuit Zuid- Oost Azië maar wel vanuit onze luie zetel in België! Na 32 reisuren waarvan 16 vlieguren werden we vanmiddag door een heus familiecomité opgewacht in het treinstation van Lokeren. It's good to be back en het lijkt alsof we eigenlijk nooit ècht zijn weggeweest...7 maanden, ze zijn voorbij gevlogen. En ze zijn fantastisch mooi geweest. 

Tim ligt uitgeteld in de zetel maar ik forceer me en wil jullie toch nog even laten meegenieten van al dat moois. Dus doe gerust alsof wij nog steeds aan de andere kant van de wereld zitten en ga zeker eens kijken naar onze foto's van Lombok! De link kan je terugvinden onder tabblad 'pics'. Foto's van Bali volgen heel binnenkort.

Ook de reisroute werd bijgewerkt. De reisweg die we afgelegd hebben gedurende de voorbije 7 maanden kan je terugvinden onder tabblad 'reisroute'.

Geniet. Wij genieten na!

Mount Batur? Been there, done that!

In alle vroegte, voor dag en dauw, klauterden we vanmorgen onder een fabelachtige sterrenhemel naar de top van de vulkaan 'Gunung Batur' in het noorden van Bali. Anderhalf uur later stonden we serieus bezweet, maar meer dan voldaan op òns dak van de wereld. We did it! En mooi op tijd voor de zonsopgang. We waren bijlange niet alleen maar hebben toch onder ons tweetjes van deze unieke locatie genoten. Een moment om van z'n leven niet meer te vergeten!

Na zonsopgang kregen we ontbijt van onze gids. We werden verwend met warme banaantjes op onze boterham en hardgekookte eieren, klaargemaakt in een stoomgat van de vulkaan. Bijzonder, toch?! Nog even de benen strekken en we vertrokken voor een mooie, maar toch wel spannende wandeling op de smalle kraterrand. Onze gids hielp me bij de moeilijker stukken en werd mijn kleine held van de dag (jullie weten wel wie mijn grote held is ;-) ). We staarden nog wat verwonderd in het rond en begonnen daarna aan één langgerekte, wondermooie afdaling naar het Batur- meer. Een dikke vijf uur na vertrek stonden we terug met beide voeten op onze deurmat. Done! 

Al moet je me voor de rest van de dag niet te veel meer vragen ;-)

(An - 05/06/2014)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Er is er één jarig!

Voor Tim zijn verjaardag hebben we ons getrakteerd op een honeymoon suite met privé- zwembad in een sjiek hotelletje...Pure verwennerij!

 

 

 

Het wondermooie Lombok!

Filmpje gemaakt in het zuiden van Lombok, in de streek rond Kuta. De kwaliteit is niet denderend, maar jullie krijgen toch een idee van hoe Lombok eruit ziet.

http://www.youtube.com/watch?v=_mW8f45q-iI

Foto-album Vietnam

Het internet in Indonesië is niet om over naar huis te spreken... Maar uiteindelijk hebben we toch een plaatsje gevonden zodat we EINDELIJK ;) het foto-album van Vietnam konden afwerken. Ga zeker eens piepen op: https://plus.google.com/u/0/photos/109465804614777439680/albums/5972789946019101665

Er zijn een 100-tal extra foto's aan toegevoegd die gaan over de periode Mekongdelta - Hanoi. Vanaf daar kennen jullie het verhaal, namelijk ons knotsgekke avontuur met Rocky in het noorden van Vietnam en in Laos! Foto's en verhalen daarvan kunnen jullie terugvinden onder het tabblad Motorcycle Diaries.

Om de foto's over Vietnam wat meer kleur te geven, hebben we ook nog een verhaaltje gepost dat Tim destijds geschreven heeft. Lezen die handel hieronder!

Don't blame them, blame the French!

2006, hartje Parijs, de avond van de finale van het WK voetbal tussen Frankrijk en Italië. Een ideale setting om zo'n wereldmatch op groot scherm te volgen. Al wordt het nog leuker als ik verneem dat een goeie maat van mij dezelfde match volgt in Rome. Samen met wat collega's vinden we ons plekje in een gezellig steegje waar reeds honderden supporters op het terras van het café de match zullen volgen. De pintjes zijn hier voor de verandering extra duur maar het kan ons geen bal schelen, want vanavond zal hier een nog nooit gezien feest losbarsten. Vive La France!

De clash begint en de straten lopen leeg. De grote Parijse lanen die anders barsten van het verkeer zijn nu, op een paar verwaaide gaaien na, muisstil. Heel Frankrijk ligt op zijn gat, iedereen is aan het scherm gekluisterd. Rondom ons scandeert iedereen de hele tijd: "Allez les Bleus!". Blijkbaar ben ik de enige die dat nogal vreemd vind, want de Franse nationale ploeg speelt in het wit en de Italianen in het blauw. De Fransen supporteren dus eigenlijk voor hun rivalen. Ik zie het echter niet zitten om dat hier tussen al die supporters op tafel te gooien dus supporter ik mooi mee voor Les Bleus. Of zoals de Italianen zeggen, Squadra Azzuri. Als daar maar geen vodden van komen...

Naarmate de match vordert en Italië toch moeilijker dan verwacht opzij kan gezet worden, worden de Fransen bitsiger. De wanhoop staat op hun gezicht te lezen wanneer hun halfgod uit het niks een rode kaart incasseert. De befaamde Coup de Boule van de Franse kapitein Zinedine Zidane aan het adres van Marco Matterazzi luidt een trieste avond in. Uiteraard was de rode kaart hiervoor de belachelijkste scheidsrechterlijke beslissing in de geschiedenis van het voetbal. 

De Fransen verliezen uiteindelijk (terecht) de match van het jaar. De terrassen lopen leeg en het ingeslagen vuurwerk wordt symbolisch tegen de Arc de Triomphe afgeschoten. Een triest doch interessant schouwspel. De telefoon met mijn triomferende Romeinse kameraad is niet van harte. In Italië barst een waar volksfeest los en het verschil met de Franse treurnis is enorm. Voor het eerst op de avond heb ik spijt dat ik niet in Rome ben.

De Fransen hebben verloren en hebben het in mijn ogen volledig aan zichzelf te danken. Als je supportert voor de blauwe ploeg, dan vraag je erom.

Als zelfs een Fransman zich van landkleuren vergist, dan mogen we zeker niet lachen met de vele kinderen in Vietnam die dit als hun favoriete jasje beschouwen!

(Tim - 10/02/2014)

Finding Nemo

We liggen in ons hangmat op het wondermooie Lombok, slechts één van de 17 500 eilanden die Indonesië rijk is. De Sasak- bevolking verwelkomt ons met hun breedste glimlach, Mount Rinjani blaakt van zelfvertrouwen en torent als heer en meester uit boven de andere heuvels van het groene eiland, torenhoge palmbomen wapperen gracieus op de glooiende heuvelflanken en de zon trakteert ons op haar beste zonsondergang. Bovendien is het hier een waar paradijs voor waterratten, die hun hart kunnen ophalen bij de vele surf-, zwem-, duik- en snorkelaangelegenheden.

De berg beklimmen lijkt ons een maatje te groot (we zijn tenslotte op vakantie!) maar voor wat waterpret zijn we zeker te vinden. Ik heb nog nooit gesnorkeld en weet dus niet wat me te wachten staat. Al laat ik me niet kennen. Ik trek mijn stoute flippers aan, klaar om me onder te dompelen in de wondere wereld van de vissen en andere onderwaterbewoners, op zoek naar Nemo en zijn vrienden. Een game drive dus, maar dan onder zeeniveau!

We hebben Nemo niet gevonden, althans niet in de versie zoals we hem kennen. Zijn vrienden waren wel van de partij, in alle maten en kleuren, je kan ze zelf zo gek niet bedenken. Met als kers op de taart 'Crush' de zeeschildpad, die bovenaan mijn lijstje 'want-to-see' stond. Check!

Be illegal.

Luchthavens. Je houdt ervan of je haat ze. Heel vaak kunnen mensen niet rap genoeg op het vliegtuig richting bestemming zitten. Verveeld door het lange wachten draaien ze geïrriteerd rond op hun krappe stoeltje, om de haverklap op hun horloge kijkend om te constateren dat de tijd tergend traag voorbij kruipt. Zucht. Of ze worden lastiggevallen door de kinderen, die geen seconde op het stoeltje blijven zitten en voortdurend aan hun mouw trekken om wat lekkers uit de shop te krijgen of nog maar eens naar het toilet te gaan. 

Ik daarentegen behoor tot de andere categorie. Ik geniet ervan om doelloos rond te slenteren in de vertrekhal, een kijkje te nemen in de kleine shops en een veel te dure en niet zo lekkere ‘luchthavenmaaltijd’ naar binnen te spelen. Ik vind het niet erg om enkele uren te doden op mijn krappe stoeltje in ‘no man’ s land’ en diezelfde tijd zo tergend traag voorbij te zien kruipen. Integendeel, ik ben geboeid door het bonte allegaartje aan nationaliteiten dat de revue passeert en zich een weg baant naar de juiste gate, elk met hun eigen verhaal en eigen reden van bestaan. Zo'n luchthaven is een fabriek, een geoliede machine die nooit lijkt stil te liggen. En elke keer opnieuw ben ik gefascineerd door al die bedrijvigheid en drukdoenerij die ermee gepaard gaat.

Uitgezonderd vandaag. Vandaag heb ik er de pest in. Al heeft dat minder met bovenstaande zaken te maken. 

We zijn klaar om Laos achter ons te laten en enthousiast om een nieuwe episode aan ons reisverhaal te breien. Het hotel regelt een prima taxi naar de luchthaven van Vientiane. So far, so good. Het inchecken van onze bagage daarentegen duurt langer dan normaal en wanneer verschillende medewerkers zich over onze paspoorten komen buigen ruiken we onraad. Men verzoekt ons naar de ‘immigration office‘ te gaan en daarna terug te keren om onze bagage in te checken. 

Tim weet al snel hoe laat het is. Toen we al enkele dagen in Laos aan het bollen waren, hadden we gezien dat er maar 1 stempel in zijn paspoort stond. We hadden er nooit verder bij nagedacht, iets wat ons nu wel eens zuur zou kunnen opbreken. Ik koester nog een beetje hoop dat alles wel oké is en we snel terug beneden staan om ons boeltje op het vliegtuig te steken. Dat mag ik wel vergeten. Die ene stempel die ontbrak was dus wel degelijk van belang! Zucht.

Eerst krijgen we met een man in uniform te maken die er op zich nog redelijk inschikkelijk uit ziet. We gebaren van ‘krommen haas’, verklaren dat we onze paspoorten niet met elkaar vergeleken hebben na het verlaten van de grenspost met Vietnam en we dus niet wisten dat er een stempel te weinig in dat van Tim stond. De man laat ons in het ongewisse en bespreekt de situatie met zijn kloeke vrouwelijke collega, die duidelijk wat meer in de pap te brokken heeft. Ze ziet er minder compromitterend uit en we hebben al snel door dat met deze harde tante niet te discussiëren valt. Argumenten als „hoe konden wij weten dat we 2 stempels nodig hadden” en „wij hebben toch geen fout begaan, het is de fout van de douanier!” halen niks uit en de schuld wordt in onze schoenen geschoven. Tim verbleef illegaal in het land en dat zullen we geweten hebben! Ik voel me onjuist behandeld, verhef mijn stem en wil verder discussiëren met haar maar ze dreigt al snel dat, als ik zo verder ga, ik het eens achter gesloten deuren op de bureau mag gaan uitleggen. Haar ogen lijken wel kogels wanneer ze mij dit duidelijk maakt en haar imposante houding doet me al snel een toontje lager zingen.

Verkondigen dat we het geld niet hebben om nog een stempel te betalen haalt ook niks uit want de enige andere optie die we krijgen is om onze stempel te gaan halen aan de grenspost met Vietnam. Nogal moeilijk wanneer je vliegtuig binnen een dik uur opstijgt… Met veel tegenzin leggen we 50 USD op tafel om ons uit de nesten te werken en we krijgen groen licht om het land te verlaten. Een uur lang zit ik te mokken op mijn stoeltje in de neutrale zone, verveeld op mijn horloge kijkend en vloekend dat de tijd zo tergend traag vooruit gaat. Al goed dat hier werkelijk niks te beleven valt en we 6 uur moeten wachten in Kuala Lumpur op onze vlucht naar Penang. Tegen dan is mijn slecht humeur weggeëbd en is er dus tijd zat om rond te slenteren, een Mc Do naar binnen te werken, de tijd te doden en te genieten van die ó zo fascinerende fabriek. Opnieuw een lesje geleerd!

(Vientiane - 31/03/2014)

Indonesia is calling!

Nog een weekje en dan zitten we op het vliegtuig richting onze nieuwe bestemming: Indonesië. De voorbereidingen worden getroffen: een beetje opzoekwerk, tickets boeken, nog een wasje draaien, … En tussendoor wordt ook nog een beetje geblogd! Dag 33 tem 38 van ons motoravontuur is toegevoegd aan onze 'Motorcycle Diaries' en daarmee is het verhaal uit. Rocky werd verkocht en geniet nu onder een ander zijn gat van de nieuwe avonturen die hij beleeft!

Ondertussen werd ook onze reisroute in een nieuw kleedje gestoken dus neem zeker eens een kijkje op het tabblad 'reisroute'. Miauw!

Street Art - George Town