2006, hartje Parijs, de avond van de finale van het WK voetbal tussen Frankrijk en Italië. Een ideale setting om zo'n wereldmatch op groot scherm te volgen. Al wordt het nog leuker als ik verneem dat een goeie maat van mij dezelfde match volgt in Rome. Samen met wat collega's vinden we ons plekje in een gezellig steegje waar reeds honderden supporters op het terras van het café de match zullen volgen. De pintjes zijn hier voor de verandering extra duur maar het kan ons geen bal schelen, want vanavond zal hier een nog nooit gezien feest losbarsten. Vive La France!
De clash begint en de straten lopen leeg. De grote Parijse lanen die anders barsten van het verkeer zijn nu, op een paar verwaaide gaaien na, muisstil. Heel Frankrijk ligt op zijn gat, iedereen is aan het scherm gekluisterd. Rondom ons scandeert iedereen de hele tijd: "Allez les Bleus!". Blijkbaar ben ik de enige die dat nogal vreemd vind, want de Franse nationale ploeg speelt in het wit en de Italianen in het blauw. De Fransen supporteren dus eigenlijk voor hun rivalen. Ik zie het echter niet zitten om dat hier tussen al die supporters op tafel te gooien dus supporter ik mooi mee voor Les Bleus. Of zoals de Italianen zeggen, Squadra Azzuri. Als daar maar geen vodden van komen...
Naarmate de match vordert en Italië toch moeilijker dan verwacht opzij kan gezet worden, worden de Fransen bitsiger. De wanhoop staat op hun gezicht te lezen wanneer hun halfgod uit het niks een rode kaart incasseert. De befaamde Coup de Boule van de Franse kapitein Zinedine Zidane aan het adres van Marco Matterazzi luidt een trieste avond in. Uiteraard was de rode kaart hiervoor de belachelijkste scheidsrechterlijke beslissing in de geschiedenis van het voetbal.
De Fransen verliezen uiteindelijk (terecht) de match van het jaar. De terrassen lopen leeg en het ingeslagen vuurwerk wordt symbolisch tegen de Arc de Triomphe afgeschoten. Een triest doch interessant schouwspel. De telefoon met mijn triomferende Romeinse kameraad is niet van harte. In Italië barst een waar volksfeest los en het verschil met de Franse treurnis is enorm. Voor het eerst op de avond heb ik spijt dat ik niet in Rome ben.
De Fransen hebben verloren en hebben het in mijn ogen volledig aan zichzelf te danken. Als je supportert voor de blauwe ploeg, dan vraag je erom.
Als zelfs een Fransman zich van landkleuren vergist, dan mogen we zeker niet lachen met de vele kinderen in Vietnam die dit als hun favoriete jasje beschouwen!
(Tim - 10/02/2014)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten