Canvas

In onze directe omgeving zijn er overal en altijd mensen die een blijvende indruk nalaten, de ene een al wat betere dan de andere. Tijdens onze reis zullen er ongetwijfeld van die gezichten opduiken die voor altijd in ons geheugen gegrift zullen zijn. We plaatsen ze graag in een canvas zodat ook jullie met hen kennis kunnen maken.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

"Kimsan stelt met trots zijn projectje aan ons voor en we krijgen de kans zelf een les voor de kinderen in elkaar te steken, een ervaring die ons ons leven lang zal bijblijven."

  
   



   Om Kimsan

Onze gids-voor-één-dag wacht ons stipt op het afgesproken uur op om de dag aan te vatten. 'Banteay Srei' en 'The Roluos Group' staan op ons programma, tempels die wat verder van Angkor Wat verwijderd liggen. De ganse trip lang frummelt hij constant aan zijn helm die niet strak genoeg zit. Hij blijkt bovendien een erg zuinige chauffeur, geen druppel benzine te veel wordt door zijn motor gejaagd; we worden aan een gezapig tempo gereden. Om Kimsan oogt ietwat verlegen en gereserveerd maar naarmate de dag vordert en de gesprekken minder oppervlakkig worden, komen we steeds meer over hem te weten.

Het leven van een tuk-tukchauffeur in Siem Reap is bikkelhard. De laatste 4 jaar is hun aantal verdubbeld maar het hoogseizoen is van korte duur. Nu loopt de stad bomvol toeristen en kan hij met wat geluk een klant strikken voor een volledige dag. De rest van het jaar is het scharten om rond te komen, soms met amper 15 dollar per week. Tuk-tukchauffeurs liggen dan ook niet goed in de markt bij de Cambodjaanse vrouwen. Enkel mannen die genoeg geld verdienen zijn gegeerd. Nochtans, zo zal blijken, is onze chauffeur een gastvrije jongeman met het hart op de juiste plaats.

Kimsan is 25 lentes jong en gaf 4 jaar geleden zijn studies op omdat het gezin de kosten niet meer kon dragen. Hij bleef niet bij de pakken zitten, leende 2 000 USD bij de bank en schafte zichzelf een brommer en tuk-tuk aan om geld in het laatje te brengen. Enkel op die manier kon zijn jongste broer verder blijven studeren. Kimsan wil een mooie toekomst voor hem, dat hij daarvoor zijn eigen studies moest opgeven, vindt hij van ondergeschikt belang. 

Zijn vader was veteraan bij het leger van Pol Pot. De man had destijds gruwelijke dingen meegemaakt en ging er mentaal aan ten onder. Zijn vrouw smeekte hem om thuis te blijven om samen voor de 6 kinderen te zorgen maar jammer genoeg ging de man er aan de drank onderdoor. Kimsan was amper 4 jaar oud en vertelt het nu nog steeds met een krop in de keel. Hij mist zijn vader, zoveel is duidelijk.

Net zoals Kimsan ons op de straathoek aansprak om onze gids te zijn, sprak hij enkele jaren geleden de Belg Roel aan. Roel bezocht zijn dorp, bleef in de maanden daarna contact houden via Skype en e-mail en ging uiteindelijk op de jongen zijn vraag in om voorgoed in zijn dorp te komen wonen. We ontmoeten hem wanneer Kimsan ons na het bezoeken van de tempels meeneemt naar zijn dorp. De jonge vijftiger betaalde 2 jaar lang Engelse lessen voor de tuk-tukchauffeur, zodat hij meer kans had op slagen bij de toeristen en dus meer brood op de plank kon brengen. Nu wil Kimsan zelf het geld verdienen om een extra taal te leren, zo kan hij later aan de slag als èchte gids. Geld van Roel, die hij beschouwt als zijn tweede vader, wil hij niet meer aanvaarden, die heeft meer dan genoeg voor hem gedaan.

In het dorp troepen de kinderen samen rond een barakje en kijken ons nieuwsgierig aan. Het klaslokaaltje werd destijds door Roel gebouwd om de kinderen uit het dorp wat Engels bij te brengen. Kimsan en zijn broer namen het enkele jaren geleden van hem over en geven sindsdien elke avond als vrijwilliger Engelse les, zodat de ouders geen geld hoeven te betalen voor een Engelse school. Hij stelt met trots zijn projectje aan ons voor en we krijgen de kans zelf een les voor de kinderen in elkaar te steken, een ervaring die ons ons leven lang zal bijblijven. Fier als een gieter leren we hen de maanden van het jaar en zingen we met hen 'We wish you a merry Christmas'.

We keren vermoeid terug naar onze realiteit en zijn gelukkig dat we voor hem niet de zoveelste anonieme toerist waren die enkel maar naar zijn bestemming wil gebracht worden. Net zoals hij ons, hebben wij ook hem een dankbare dag bezorgd. We zijn met beide voeten netjes op de grond gezet en betalen Kimsan 30 dollar voor een dag waar we altijd met weemoed aan zullen terugdenken.

------------------------------------------------------------------------------------------------------

Marco

De eigenaar van het Ream Beach Guest House nabij het Ream National Park is een man vol temperament. De rustgevende muziek in de bar geeft een gezellige sfeer en samen met het paradijselijke uitzicht op de zee en zijn eilanden geeft dit een zeer romatisch en filmisch decor. 

Marco Pettini is een man van uitersten. De jonge zestiger is 2 jaar terug aan zijn zoveelste leven begonnen. In een vorig leven was de pezige Italiaan werkzaam in de film- en televisie- industrie. Hij was first assistant director, of de man die een scenario ontleedt, een budget en een planning opstelt, onderhandelingen voert tussen de regisseur en het productiehuis en uiteindelijk de uitvoering ervan opvolgt. Een beetje de hoofdprojectleider op een filmset. Zijn bekendere werken zijn oa. de Amerikaanse serie "Rome" en de Israëlisch-Frans-Italiaanse co-productie "Juliette Binoche", een film die enkele jaren geleden de Gouden Palm won in Cannes. Geen slechte referentie als je het mij vraagt. Maar zoals in vele interessante jobs is er ook in de filmindustrie de laatste jaren een extreme financiële druk ontstaan waardoor kwaliteit steeds minder belangrijk wordt. Enkele frustraties rijker heeft hij besloten te stoppen met zijn job en een nieuwe uitdaging te zoeken.

Na een rondreis met zijn vrouw en zijn 2 zonen door Kirgizië (zijn vrouw is Kirgizische), Australië en Cambodja, kregen ze een aanbod om ten zuiden van Sihanoukville om een zaak voor 10 jaar over te nemen. Na amper 2 dagen wikken en wegen besloten ze om op het aanbod in te gaan.

Enkele maanden later bleek het echter niet vanzelfsprekend om een deftige school te vinden voor de kinderen. Om een lang verhaal kort te maken: zijn vrouw en kinderen zijn teruggekeerd naar hun huis in Italië, zo'n 50 km ten zuiden van Rome. Sindsdien woont Marco alleen met zijn personeel, elke avond skypend met zijn vrouw. 

Zijn grootste frustratie in dit verhaal is dat hij geen personeel vindt dat bekwaam is om de zaak voor een dag, laat staan voor enkele weken zelfstandig te runnen. Ze spreken enkel Khmer en moeten dagelijks gecorrigeerd worden in wat voor ons basisprincipes zijn in een guesthouse. Ook al is het laagseizoen en zijn er geen of weinig gasten, Marco kan hier niet weg. Hij zit opgesloten in z'n eigen paradijs. Hij hoopt nu dat hij via HelpX.net iemand vindt die zijn zaak kan openhouden voor enkele maanden per jaar, zodat hij de ruimte heeft om af en toe naar de stad of naar zijn familie te gaan. 

Marco kan het ene moment enorm vriendelijk zijn en interessante, filosofische gesprekken met ons voeren, het andere moment loopt hij als een typische Italiaan roepend en tierend achter zijn personeel aan. Soms is hij ook gewoon enorm arrogant en nors, jammer genoeg ook tegen zijn gasten. Dit was voor ons dan ook de reden om te vertrekken uit zijn kleine paradijs.

Zo zie je maar: zelfs een gouden kooi, blijft nog steeds een kooi.